Fides, Spes et Caritas

Gepubliceerd: 13 september 2022

Tijd voor een persoonlijk stukje. In een wereld waarin social media een hele grote rol is gaan spelen. Mensen zitten het grootste deel van de dag achter een toetsenbord.
De maakbare wereld noem ik het, je kan immers zijn wie je wilt zijn, verscholen achter je beeldscherm, letters tikkend, letters die woorden vormen.
Woorden die de ander kan maken maar ook oh zo vaak kan breken.
Maar wat zeggen die woorden nou echt over de persoon aan de andere kant achter dat toetsenbord? Helemaal niets, noppes. Want wat jij over het algemeen leest is niet wie die andere persoon werkelijk is. 
Ik kan hier een prachtig verhaal neerzetten over mezelf en over mijn leven en veel mensen zullen het voor waar aannemen, en een groep zal vraagtekens zetten bij mijn verhaal.
Net als de politiek. Kijk naar verkiezingen, mensen gaan stemmen op basis van wat een partij uitdraagt aan ideeën en beloftes.
Kijk voor de grap eens hoeveel er van die ideeën en beloftes terecht komt na de verkiezingen. Bitter weinig, uitzonderingen daar gelaten. 

Dus kan ik, terwijl ik dit zit te typen, alleen maar hopen dat je 'hoort' wat ik je vertel.
Het zijn niet de woorden die ik typ die jou vertellen wie ik ben, het is de intentie die ik in de woorden leg die bij jou binnenkomt of niet. Die intentie lees je niet, die voel je van binnen, in je hart. Ik geef een 'heads up', alles wat ik in dit blog zet zijn mijn denkbeelden en hoeven niet de jouwe te zijn. Ik wil niemand overtuigen, sterker nog, ik kan niemand overtuigen al zou ik het willen. 
Wat ik zeg zal je voelen of niet en beiden is oké 

Maar waarom vertel ik dit? Omdat een tekst die ik ooit heb gehoord in mijn hart resoneert. Ik herken het, het is wie ik werkelijk ben. Ik voel wat er gezegd is tot in het diepst van mijn ziel.
We weten allemaal dat de wereld op zijn zachtst gezegd nogal een vijandige omgeving is. Niet een plaats waar je je veilig en vrij in kan bewegen. We leven in een maatschappij waarin mensen allemaal in hokjes worden gestopt. Rijk versus arm, links versus rechts, pro oorlog versus anti oorlog, pro klimaat aanpak of anti klimaat aanpak, christendom versus Islam, blank tegen zwart of een kleur ertussen in.
Je bent pro vaccinatie of je bent ertegen en ga zo maar door. Alles is gepolariseerd, tot in de extremen. Nuances zijn er niet meer. Je kan bijvoorbeeld niet meer zeggen dat je gewoon tegen oorlog bent, nee je moet een kant kiezen. Je kan niet zeggen, het maakt me niet uit iemand gevaccineerd is of niet, dat kan ook niet want je moet kiezen. Je bent voor of tegen. 

Ik zal je heel eerlijk vertellen, ik ben heel boos en verdrietig en gefrustreerd geweest de afgelopen 2,5 jaar. Om datgene wat ik zag en zie gebeuren in de wereld buiten mijn veilige huis.
Iedere dag was een rollercoaster van emoties. Het beeld van mijn kleinkinderen die op zouden moeten groeien op een aardbol, een maatschappij die in rap tempo richting de afgrond rolde was onverteerbaar voor me.
Het maakte me zo ontzettend kwaad dat ik gewoon niet wist waar ik met al die boosheid binnenin mij heen moest.
Het gaat aan ziel vreten en als hartpatient met tweer infarcten op mijn checklist is dat not a good place to be. Ik had een bliksemafleider nodig en zo ben ik op Twitter terecht gekomen.
Geloof me, ik heb me uitgeleefd de laatste 2,5 jaar. Ik vond het heerlijk, kon al mijn frustraties eruit gooien, roepen dat  de ander gestoord was die een ander denkbeeld had dan ik. Confrontaties opzoeken, ruzie maken, ventileren.
Nu kan ik er om lachen want soms hoor ik over iemand, wil even op hun Timeline kijken en verdraaid, ik blijk geblockt te zijn zonder dat ik ook maar enig idee heb waarom. Het zal ongetwijfeld uit die periode stammen.

Wat was ik opgelucht als ik weer is iemand volledig afgebroken had tot z'n enkels, want dat kan ik als ik wil.
We all have our dark side. Dit is de mijne, ik kan mensen verbaal maken en breken.
Met de hand op mijn hart, een groot deel van die 2,5 jaar heb ik het woorden, zinnen, op een negatieve manier gebruikt.
Maar vreemd genoeg begon ik te merken dat de initiële opluchting die ik voelde als ik even 'los' was gegaan een avondje tegen mensen heel vluchtig was.
Want de volgende dag was ik weer boos en deed ik het weer en zo kwam ik in een vicieuze cirkel waar ik niet meer uit kon breken.
De wereld ging er steeds donkerder uitzien voor me.

Er is een uitspraak die zegt ' energy flows where attention goes' Het betekent zoveel als waar jij je aandacht op richt, daar gaat je energie naartoe.
Dus richt je aandacht op negatieve dingen zoals confrontaties, ruzies, haat enzovoort, dan gaat al je energie daar naartoe.
Het effect is dat je nog leger raakt, nog meer van jezelf verwijderd, van wie je werkelijk bent.
Het put je uit. Ik begon dus te ervaren dat de manier waarop ik het aanpakte voor mij niet werkte.
Ik werd er niet beter van en de wereld ook niet. Dus heb ik een bewuste beslissing gemaakt het roer om te gooien. 
Dat was In de basis ook niet zo moeilijk, in ieder geval niet voor mij want de persoon die ik die 2,5 jaar was is niet wie ik ben.
Ik liet me meeslepen in de collectieve energie van het moment de boventoon voerde en nog steeds voert op onze aardbol en die niets goed brengt alleen maar chaos, dood en verderf.
Het voegt niets toe aan de toekomst van onze mensheid ,het vernietigt alles wat op z'n pad komt. Haat maakt alles kapot, inclusief jezelf. 
Ik wilde dat niet meer.

Het was tijd om terug naar mezelf te gaan, wie ik werkelijk ben. Ik ben wat ze noemen een gever, niet in de letterlijke zin maar ik ben een mensen mens.
Ik voel me goed als ik een positieve bijdrage kan leveren aan iemand anders leven.
Want als iemand blij is dan verandert de energie van de persoon in positieve zin.
Die positieve vibe die mensen dan ervaren is belangrijk, daar krijg je weer energie van in plaats dat je het kwijt raakt.
Want als je dan naar buiten kijkt lijkt de wereld, al is het maar voor even, een stuk lichter en mooier 

Mijn persoonlijke overtuiging is dat als we allemaal ons best doen om  met een andere blik een medemens kan kijken, gewoon als mens met een kloppend hart en rood bloed dan maken we de wereld samen een stukje beter en dat is wat de wereld nodig heeft. Hoop, geloof en Liefde, Fides, Spes et Caritas in het Latijn. Caritas is de liefde voor jezelf en anderen waardoor je het goede doet. 
Het geeft voldoening, blijdschap van binnenuit als je het doet. Jij voelt je goed, de ander ook. Veronderstel dat we dat allemaal zouden doen, met vallen en opstaan. Wat zou dat betekenen voor onze wereld, onze toekomst. Ben ik een idealist? Ja. Maar dromen komen uit, kijk maar terug in de geschiedenis. Het is hoe de mooiste maar ook de meest gruwelijkste dingen in de wereld werkelijkheid zijn geworden. Maar daar waar duisternis is zal licht de duisternis verdrijven.

Want wij zijn met heel veel en we moeten ergens een begin maken met  het spel niet meer mee spelen. Elkaar weer als mens te zien en niet als label.
Je niet meer te laten manipuleren in zinloze spelletjes die niets toevoegen aan een betere wereld.
Als we dat allemaal zouden beseffen en daarmee de wereld kunnen veranderen zou de hele wereld er nu anders uitzien. 
De kracht van het collectief.
Waarbij vergeven niet betekent dat iemand geen verantwoording af moet leggen voor wat hij gedaan heeft, dat is namelijk iets heel anders.
Vergeven doe je namelijk niet voor de ander maar voor jezelf want haat maakt niet alles om je heen kapot maar ook jezelf. Je sloopt jezelf  
Haat  haalt letterlijk het licht uit je ziel en je ogen.
Wat als we vandaag zouden besluiten dat los te laten? Hoe zou de wereld er dan morgen uitzien?
Imagine...zei John Lennon ooit in een song. Nog steeds als ik die woorden hoor raakt het me emotioneel omdat ik weet dat we het kan.
Als we het niet alleen zingen, al een aantal decennia, maar het ook doen.
Zullen we afspreken dat we het doen? Voor onze kinderen, onze kleinkinderen, voor de toekomst van onze planeet? 

Ik wil besluiten met de wijze woorden die iemand ooit sprak en die mij raken tot in het diepst van mijn ziel

De enige manier om deze wereld weer liefdevol (vol met liefde) te brengen is door lief te hebben.
Mensen denken dat liefde zwak is, dat is niet zo, liefde is de sterkste kracht die alles overwint.
Liefde zal nooit wijken voor iets negatiefs, omdat het weet dat het staat voor wat het voelt dat het juiste is
Liefde is standvastig blijven staan voor datgene waar je in gelooft, wat er ook in je leven op je af komt.
Want jij weet dat wat jij doet het juiste is en een groter doel dient dan alleen jij zelf. 
Want je wilt met iedere vezel in je lichaam zo graag dat de wereld zal worden datgene waarvan je weet dat het kan zijn. 

Susanne 

 

Meer blogs