Licht verdrijft duisternis

Sinds eind Januari ben ik ziek. Niet ziek in de zin van griep of zo maar een beknelde zenuw in mijn been/heup. Gelukkig zit er iets verbetering in de goede kant op maar het gaat langzaam, veel te langzaam naar mijn zin. Het grootste deel van de dag bivakkeer ik in mijn bed omdat op een stoel zitten niet langer kan dan ongeveer 20 minuten. Ik werk dus vanuit mijn bed.
Voordeel is dat je dan wel veel tijd hebt om na te denken. 

#TwitterHelpt krijgt steeds meer vorm en het gaat goed, al doende leert men uiteindelijk. 
Veel ideeen die in mijn hoofd zaten de dag dat ik het idee van #TwitterHelpt lanceerde zijn inmiddels aangepast of in de prullenbak beland.
Maar er komen ook dagelijks nieuwe ideeen bij. Niet in de laatste plaats omdat we natuurlijk als bestuur veel bespreken hoe we dingen beter en efficiënter kunnen doen.
Als ik nu terugkijk op de laatste 6 maanden dan ben ik onder de indruk van wat we in die periode hebben bereikt. Van burgerinitiatief naar officiële stichting, van een incidentele hulpvraag naar nu een steady stroom van aanvragen. Dat laatste is niet iets waar ik persé ontzettend vrolijk van wordt want het betekent dat de nood toeneemt en dat is natuurlijk allesbehalve iets om blij van te worden.

Maar waar ik eigenlijk naartoe wil is dat al het bovenstaande verbleekt bij wat mij betreft  de grootste prestatie  van #TwitterHelpt.
Dat is de verbinding die we creëren tussen mensen onderling.
Als ik het in die zin heb over #TwitterHelpt dan bedoel ik niet alleen de stichting en het bestuur, dus de uiterlijke vorm maar over het hart van #TwitterHelpt. Over iedereen die op zijn/haar eigen wijze bijdraagt aan het succes van #TwitterHelpt.
Want wij allemaal samen zijn het kloppend hart van #TwitterHelpt. 

Wij, van #TwitterHelpt willen in de eerste plaats natuurlijk mensen helpen die het moeilijk hebben maar ook willen we laten zien dat een daad van compassie, empathie een heel groot verschil kan maken in een mensenleven. In eerste instantie door ervoor te zorgen dat we elkaar letterlijk te eten geven als het nodig is. Voedsel heb je nodig om in leven te blijven.
Maar ook andere ogenschijnlijk kleine gebaren kunnen iemand een stukje levensgeluk teruggeven. 

Een ander mobieltje voor iemand die ervan afhankelijk is voor contact met de buitenwereld en een kapot mobieltje heeft en niet de middelen om een nieuwe aan te schaffen.
Een koffiezetapparaat voor iemand die al maanden geen simpel kopje koffie heeft kunnen drinken.
Een opgeknapte computer voor iemand met een schoolgaand kind die geen geld heeft om er eentje te kopen voor school.
Een Sinterklaascadeautje voor een alleenstaande ouder met kind die anders niets krijgt.
Een andere jas voor iemand die geld heeft om een andere te kopen.

Het kan zo simpel zijn en de impact op het leven van de ander kan zo groot zijn.
Kleine gebaren die een ander mens de moed kunnen geven om door te gaan.
Kleine gebaren die net voldoende duisternis kunnen verdrijven in iemands leven die anders zou bezwijken onder diezelfde duisternis.
Begrijpen dat waar wij licht brengen de duisternis een klein beetje verdwijnt. 

Stel je nu voor dat jij niet als enige jouw licht laat schijnen maar dat je dat met een heleboel mensen   tezamen doet, hoeveel licht zou dat dan brengen in de wereld?
Hoeveel duisternis zou dat verdrijven in deze wereld?
Hoeveel mooier zou het leven dan zijn?

Ik daag je uit om daarover na te denken en een keuze te maken.
Wil je onderdeel van het probleem blijven, blijven hangen in frustratie, haat, blijven mopperen, overal tegenaan blijven schoppen, of wil je onderdeel zijn van de oplossing?